Kto zarabia najmniej w Unii Europejskiej?

Ucieczka od biedy: gdzie w UE zarabia się najmniej i co to oznacza?

Dane z roku 2019, choć już nieco przestarzałe, nadal rzucają bolesne światło na nierówności ekonomiczne w Unii Europejskiej. Tegoroczne statystyki niewątpliwie pokażą wzrost, jednak analiza najniższych wynagrodzeń z tamtego okresu pozwala zrozumieć głęboko zakorzenione problemy i wyzwania stojące przed państwami członkowskimi. Zdecydowanie najgorzej sytuacja wyglądała w Bułgarii, gdzie średnia godzinowa stawka plasowała się na poziomie zaledwie 6 euro. To kwota, która zmusza do zastanowienia się nad realną możliwością godnego życia i perspektywami rozwoju w tym kraju.

Rumunia, z przeciętną stawką 7,70 euro za godzinę, niewiele poprawiała ten obraz. Choć różnica w porównaniu do Bułgarii wydaje się niewielka, w kontekście kosztów życia w obu krajach, różnica w możliwościach zapewnienia sobie minimum socjalnego jest znacząca. Te dwie gospodarki, charakteryzujące się dużym udziałem sektora rolnictwa i przemysłu o niskiej wartości dodanej, zmagają się z problemem odpływu ludności w poszukiwaniu lepiej płatnej pracy za granicą.

Litwa, z wynagrodzeniem na poziomie 9,40 euro za godzinę, zamykała niechlubną trójkę państw o najniższych zarobkach w UE w 2019 roku. Choć wartość ta jest wyższa niż w Bułgarii i Rumunii, nadal pozostawia wiele do życzenia, zwłaszcza w kontekście rosnących kosztów życia i ambicji integracji z bardziej rozwiniętymi krajami Unii.

Warto podkreślić, że te dane to jedynie średnie, które maskują istotne różnice regionalne i sektorowe we wspomnianych krajach. W wielu regionach wynagrodzenia mogą być jeszcze niższe, co pogłębia problem ubóstwa i wykluczenia społecznego. Analiza przyczyn niskich zarobków wymaga uwzględnienia różnych czynników, takich jak poziom produktywności, inwestycje w kapitał ludzki, struktura gospodarki oraz efektywność polityki socjalnej.

Sytuacja ta podkreśla pilną potrzebę inwestycji w edukację, modernizację gospodarki oraz wzmacnianie instytucji wspierających rozwój w krajach o najniższych zarobkach. Tylko skoordynowane działania na szczeblu krajowym i unijnym pozwolą na zmniejszenie dysproporcji ekonomicznych i zapewnienie godnego życia wszystkim obywatelom Unii Europejskiej. Dane z 2019 roku stanowią przestrzeżenie i punkt wyjścia do dalszej, dogłębnej analizy procesów ekonomicznych kształtujących wynagrodzenia w krajach członkowskich.