Kto powinien się odezwać?

Kto powinien pierwszy wyciągnąć rękę na zgodę? Pułapka oczekiwań i siła proaktywności.

Konflikty są nieodłączną częścią ludzkich relacji. Niezależnie od ich natury, pozostawiają po sobie gorzki posmak i często naruszają fundamenty zaufania. Pojawia się wtedy pytanie: kto powinien zrobić pierwszy krok w kierunku pojednania? Popularna opinia głosi, że winowajca. Ale czy to zawsze najlepsze rozwiązanie? A co, jeśli obie strony czują się pokrzywdzone?

Wiele osób tkwi w pułapce oczekiwań, czekając, aż druga strona ukorzy się i przyzna do błędu. Taka postawa, choć zrozumiała, często przedłuża konflikt i pogłębia negatywne emocje. Zamiast skupiać się na tym, kto powinien się odezwać, warto zastanowić się, kto może to zrobić, a przede wszystkim – kto jest na to gotowy.

Oczywiście, osoba bardziej świadoma swojej roli w eskalacji konfliktu ma moralny obowiązek zainicjować dialog. Jednak sama świadomość winy nie wystarczy. Potrzebne są również odpowiednie umiejętności komunikacyjne, pozwalające wyrazić skruchę i zaproponować konstruktywne rozwiązania. Dlatego czasem inicjatywę powinna przejąć osoba, która sprawniej radzi sobie z werbalizowaniem swoich myśli i uczuć, nawet jeśli nie czuje się głównie odpowiedzialna za zaistniałą sytuację.

To jednak nie zwalnia drugiej strony z odpowiedzialności. Pojednanie to proces dwustronny, wymagający zaangażowania obu stron. Oczekiwanie z założonymi rękami, aż druga osoba “zrobi wszystko”, świadczy o braku dojrzałości i chęci naprawy relacji. Kluczowe jest aktywne uczestnictwo w rozmowie, gotowość do wysłuchania perspektywy drugiej strony i przede wszystkim – chęć zrozumienia jej punktu widzenia.

Zamiast kurczowo trzymać się pozycji “ofiary” lub obwiniać drugą stronę, warto skoncentrować się na wspólnym celu, jakim jest odbudowanie relacji. Nie chodzi o to, aby ustalić, kto miał rację, a kto się mylił, lecz o znalezienie kompromisu, który pozwoli na ponowne zbudowanie zaufania. Często wymaga to rezygnacji z części swoich racji i gotowości do zmiany własnego postrzegania sytuacji.

W konflikcie nie ma zwycięzców i przegranych. Są tylko osoby, które potrafią przekuć trudne doświadczenia w lekkcję i wzmocnić swoje relacje, oraz te, które pozwalają, aby negatywne emocje zniszczyły to, co ważne. Proaktywność w dążeniu do pojednania to nie oznaka słabości, lecz dowód siły i dojrzałości.