ส่วนใดของหน่วยไตที่มีการดูดกลับน้ํามากที่สุด

ส่วนของหน่วยไต (เนฟรอน) ที่มีการดูดกลับน้ำมากที่สุดคือ ท่อขดส่วนต้น (Proximal Convoluted Tubule)

ถึงแม้ว่าข้อมูลเบื้องต้นที่ให้มาจะถูกต้องในส่วนที่พรอกซิมอลทิวบูลดูดกลับน้ำได้มากถึง 65% แต่สิ่งสำคัญที่ต้องทำความเข้าใจเพิ่มเติมคือ กระบวนการดูดกลับน้ำในไตไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ในส่วนใดส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่เป็นกระบวนการต่อเนื่องตลอดความยาวของเนฟรอน โดยแต่ละส่วนจะมีกลไกและสัดส่วนการดูดกลับน้ำที่แตกต่างกันออกไป

ในขณะที่พรอกซิมอลทิวบูลดูดกลับน้ำในปริมาณมากที่สุดในเชิงปริมาตรดิบ แต่สัดส่วนการดูดกลับน้ำที่พรอกซิมอลทิวบูลนั้นค่อนข้างคงที่ กล่าวคือ ไม่ว่าร่างกายจะอยู่ในภาวะขาดน้ำหรือมีน้ำมากเกินไป พรอกซิมอลทิวบูลก็จะยังคงดูดกลับน้ำประมาณ 65% อยู่เสมอ

ความสามารถในการควบคุมปริมาณน้ำที่ร่างกายขับออกไปอย่างละเอียดนั้น เกิดขึ้นที่ ท่อรวม (Collecting Duct) ภายใต้อิทธิพลของฮอร์โมนวาโซเพรสซิน (Vasopressin) หรือแอนติไดยูเรติกฮอร์โมน (Antidiuretic Hormone – ADH) ฮอร์โมนนี้จะส่งผลให้ท่อรวมดูดกลับน้ำได้มากขึ้น ซึ่งเป็นกลไกสำคัญที่ร่างกายใช้ในการรักษาสมดุลของน้ำ

ดังนั้น หากพิจารณาถึงความสำคัญในการควบคุมสมดุลน้ำของร่างกาย ท่อรวมจึงถือเป็นส่วนที่มีบทบาทสำคัญที่สุด แม้ว่าจะไม่ได้ดูดกลับน้ำในปริมาณมากที่สุดในภาวะปกติก็ตาม แต่ท่อรวมสามารถปรับเปลี่ยนปริมาณการดูดกลับน้ำได้อย่างยืดหยุ่นตามความต้องการของร่างกาย ซึ่งต่างจากพรอกซิมอลทิวบูลที่ดูดกลับน้ำในอัตราค่อนข้างคงที่

สรุปคือ พรอกซิมอลทิวบูลดูดกลับน้ำได้ ปริมาณ มากที่สุด แต่ท่อรวมมีความสำคัญอย่างยิ่งยวดในการ ควบคุม การดูดกลับน้ำ เพื่อรักษาสมดุลของเหลวในร่างกาย