Waarom kun je mais niet verteren?

De onverteerbare maiskorrel: een kwestie van celwanden

Mais, een voedingsmiddel dat wereldwijd gegeten wordt, levert belangrijke voedingsstoffen zoals vitamine B2 (riboflavine), B3 (niacine) en B5 (pantotheenzuur), die essentieel zijn voor een gezonde huid, energieproductie en diverse andere lichaamsprocessen. Toch blijft een aanzienlijk deel van de maiskorrel ongebruikt door ons lichaam. De vraag is: waarom kunnen we mais niet volledig verteren?

Het antwoord ligt in de structuur van de maïskorrel zelf. De korrel bestaat voor een belangrijk deel uit zetmeel, een koolhydraat dat ons lichaam wel kan verteren en benutten voor energie. Echter, de zetmeelkorrels zijn omhuld door een dikke laag cellulose, een complexe vezelstof. Ons spijsverteringssysteem, in tegenstelling tot dat van bijvoorbeeld koeien of paarden, beschikt niet over de nodige enzymen om deze cellulosevezels af te breken. Deze enzymen, cellasen genaamd, zijn essentieel om de celwanden van de maïskorrel te doorbreken en toegang te krijgen tot het voedzame zetmeel binnenin.

Zonder cellasen blijft de maïskorrel grotendeels intact tijdens zijn reis door het spijsverteringskanaal. Hoewel een deel van het zetmeel wel kan worden afgebroken, vooral bij grondig kauwen en langzame vertering, passeert een aanzienlijke hoeveelheid onverteerde maiskorrels het spijsverteringssysteem en wordt uiteindelijk uitgescheiden met de ontlasting. Dit verklaart waarom men soms hele, of gedeeltelijk onverteerde, maïskorrels in de ontlasting kan aantreffen.

Dit betekent niet dat mais een waardeloze voedingsbron is. De aanwezige vitaminen en mineralen, evenals een gedeelte van het zetmeel, worden wel opgenomen. De onverteerbare cellulosevezels dragen bovendien bij aan een gezonde darmflora en bevorderen de stoelgang. Echter, om de voedingswaarde van mais te maximaliseren, kan het nuttig zijn om het te verwerken op manieren die de celstructuur afbreken, zoals malen of koken onder druk. Deze methoden maken het zetmeel beter toegankelijk voor onze enzymen en verhogen de biobeschikbaarheid van de nutriënten.

Kortom, de onverteerbaarheid van mais is niet te wijten aan een gebrek aan voedingsstoffen, maar aan de beperkte capaciteit van ons spijsverteringssysteem om de stevige celwanden van de maïskorrel te verwerken. Een gedeeltelijke vertering is wel mogelijk, en de onverteerbare delen dragen op hun beurt bij aan een gezonde darmwerking.