Wat is het verschil tussen cybercrime en gedigitaliseerde criminaliteit?

Cybercrime versus gedigitaliseerde criminaliteit: een subtiel maar cruciaal verschil

De termen ‘cybercrime’ en ‘gedigitaliseerde criminaliteit’ worden vaak door elkaar gebruikt, maar verbergen een belangrijk onderscheid. Hoewel beide vormen van criminaliteit de technologie inzetten, verschilt hun aard fundamenteel. Het verschil zit hem in de rol die de informatie- en communicatietechnologie (ICT) speelt: is het het doelwit, het instrument, of allebei?

Cybercrime: de digitale wereld als slagveld

Bij cybercrime is ICT zowel het middel als het doel van de criminele activiteit. De digitale infrastructuur zelf is het doelwit van de aanval. Denk aan:

• Hacking: Het ongeoorloofd binnendringen in computersystemen om data te stelen, systemen te saboteren of schade aan te richten.
• Ransomware-aanvallen: Het gijzelen van digitale data middels encryptie, met de eis van losgeld voor vrijgave.
• Distributed Denial-of-Service (DDoS) aanvallen: Het overweldigen van een server met verkeer, waardoor deze onbereikbaar wordt voor legitieme gebruikers.
• Phishing en social engineering: Het manipuleren van gebruikers om gevoelige informatie prijs te geven via misleidende e-mails of websites.
• Malware-aanvallen: Het verspreiden van schadelijke software zoals virussen en trojans om systemen te infecteren en data te stelen.

De crimineel is hier gericht op het exploiteren van zwakheden in de digitale wereld zelf, om er direct voordeel uit te halen. De technologie is niet enkel een hulpmiddel, maar intrinsiek verbonden met de aard van het misdrijf.

Gedigitaliseerde criminaliteit: oude wijnen in nieuwe zakken

Gedigitaliseerde criminaliteit maakt gebruik van ICT als hulpmiddel om traditionele criminaliteit te plegen. De technologie is hierbij slechts een instrument om het criminele doel te bereiken, dat los staat van de digitale wereld. Voorbeelden hiervan zijn:

• Online oplichting: Het gebruiken van websites of social media om mensen te misleiden en geld afhandig te maken.
• Digitale identiteitsdiefstal: Het stelen van persoonlijke gegevens online om identiteitsfraude te plegen.
• Online drugshandel: Het verkopen en kopen van drugs via het dark web.
• Digitale stalking: Het achtervolgen en lastigvallen van slachtoffers via internet en sociale media.
• Digitale fraude met creditcards: Het gebruiken van gestolen creditcardgegevens voor online aankopen.

Het criminele doel (oplichting, diefstal, etc.) blijft hier hetzelfde als in de offline wereld. De ICT versnelt en vereenvoudigt het proces, vergroot het bereik en maakt het lastiger om de dader te traceren, maar verandert de essentie van het misdrijf niet.

De vage grens

De grens tussen cybercrime en gedigitaliseerde criminaliteit is niet altijd scherp. Sommige misdrijven vermengen elementen van beide categorieën. Bijvoorbeeld, een ransomware-aanval die gericht is op het stelen van bedrijfsgeheimen, combineert de digitale aanval (cybercrime) met het doel van industriële spionage (gedigitaliseerde criminaliteit).

Het begrijpen van dit onderscheid is cruciaal voor zowel wetshandhaving als preventie. Effectieve bestrijding vereist specifieke strategieën en technologieën, afgestemd op de aard van de criminele activiteit.