Wat is niet te zien op MRI?

De onzichtbare kant van MRI: wat een MRI-scan niet laat zien

MRI-scans worden vaak gezien als de gouden standaard in medische beeldvorming. Ze leveren gedetailleerde beelden op van de binnenkant van ons lichaam, waardoor artsen afwijkingen in organen en weefsels kunnen opsporen. Echter, ondanks de indrukwekkende mogelijkheden, zijn er grenzen aan wat een MRI kan onthullen. Een belangrijk punt hierbij is het onderscheid tussen anatomie en fysiologie.

MRI blinkt uit in het weergeven van anatomische structuren, oftewel de bouw en vorm van organen en weefsels. Denk hierbij aan de vorm en grootte van de hersenen, de aanwezigheid van een tumor, of de dikte van een kraakbeenschijf. Wat een MRI echter niet laat zien, zijn de fysiologische processen die zich binnenin deze structuren afspelen. Het toont een statisch beeld, een momentopname van de anatomie.

Dit betekent concreet dat de dynamiek van organen niet zichtbaar is op een MRI-scan. Hoe een orgaan functioneert, hoe bloed erdoorheen stroomt, of de elektrische activiteit in de hersenen, dat blijft verborgen. Stel, iemand heeft pijn in de schouder bij het optillen van de arm. De MRI kan wel een scheurtje in een pees aantonen, maar niet hoe die scheur de pijn veroorzaakt tijdens die specifieke beweging.

Ook het effect van houding of activiteit op klachten is niet direct te zien op een MRI. Iemand kan bijvoorbeeld rugpijn hebben die verergert bij het zitten, maar de MRI-scan in liggende positie toont mogelijk geen afwijkingen. Dit illustreert de beperking van de statische aard van MRI. De pijn kan voortkomen uit een subtiele verschuiving van wervels of beknelling van zenuwen die alleen optreedt bij een bepaalde houding of beweging, iets wat de MRI in rust niet vastlegt.

Om deze dynamische processen en het effect van houding of activiteit op klachten te onderzoeken, zijn aanvullende onderzoeken nodig. Denk hierbij aan:

• Dynamische MRI: Hierbij worden meerdere scans gemaakt tijdens beweging, om zo de veranderingen in de anatomie te visualiseren.
• Echografie: Nuttig voor het in beeld brengen van bewegende structuren, zoals spieren en pezen, en het beoordelen van de bloedstroom.
• EMG (elektromyografie): Meet de elektrische activiteit van spieren en zenuwen.
• Functieonderzoek: Een klinisch onderzoek waarbij de patiënt specifieke bewegingen uitvoert, zodat de arts de oorzaak van de klachten kan achterhalen.

Kortom, MRI is een krachtig diagnostisch instrument, maar het biedt geen volledig beeld van de complexe processen in ons lichaam. Door de anatomische informatie van de MRI te combineren met de resultaten van aanvullende onderzoeken, kan een completer begrip van de klachten en een gerichtere behandeling worden verkregen.