Wat kan de oorzaak zijn van retentie?

Urine Retentie: Meer dan alleen een vergrote prostaat

Urine retentie, de onvermogen om de blaas volledig te legen, is een aandoening die een aanzienlijke impact kan hebben op de kwaliteit van leven. Hoewel vaak geassocieerd met een vergrote prostaat bij mannen, is de realiteit dat de oorzaken veel diverser zijn en zowel mannen als vrouwen kunnen treffen. Het is belangrijk om de breedte van mogelijke oorzaken te begrijpen om tot een juiste diagnose en behandeling te komen.

Zoals al genoemd, is een vergrote prostaat inderdaad een frequente oorzaak bij mannen. De prostaat, gelegen rond de urinebuis, kan door vergroting de doorgang belemmeren, waardoor de blaasspier niet in staat is de urine volledig te ledigen. Echter, ook een vernauwing van de urinebuis (urethrastrictuur), bijvoorbeeld als gevolg van infecties, littekenweefsel of letsel, kan eenzelfde obstructie veroorzaken, ongeacht het geslacht van de patiënt.

Maar obstructie is slechts één stukje van de puzzel. Urine retentie kan ook het gevolg zijn van problemen met de blaasspier zelf (detrusor spier). Deze spier, die verantwoordelijk is voor het samentrekken en legen van de blaas, kan beschadigd of verzwakt raken door:

• Neurologische aandoeningen: Aandoeningen zoals multiple sclerose (MS), Parkinson, ruggenmergletsel of beroertes kunnen de zenuwsignalen die de blaas aansturen verstoren. Hierdoor kan de blaas niet efficiënt samentrekken en ledigen.
• Diabetes: Langdurige diabetes kan leiden tot zenuwbeschadiging (neuropathie), wat ook de zenuwen die de blaas aansturen kan aantasten.
• Bepaalde medicatie: Sommige medicijnen, zoals antihistaminica, antidepressiva en spierverslappers, kunnen de blaasspier ontspannen of de zenuwsignalen blokkeren, wat retentie kan veroorzaken.
• Chirurgische ingrepen: Operaties in het bekkengebied, zoals een hysterectomie of een rectumoperatie, kunnen soms de zenuwen naar de blaas beschadigen, wat tot retentie kan leiden.

Daarnaast kan fecale impactie (obstipatie), met name bij ouderen, druk uitoefenen op de blaas en urinebuis, wat retentie kan veroorzaken.

Psychologische factoren kunnen in zeldzame gevallen ook een rol spelen. Angst of spanning rondom het urineren kan leiden tot een belemmering van het normale ledigingsproces.

Tot slot, het is cruciaal om te onthouden dat de diagnose van urine retentie altijd door een arts gesteld moet worden. Symptomen zoals frequente kleine beetjes plassen, moeite met beginnen met plassen, een zwakke urinestraal en het gevoel hebben dat de blaas niet volledig leeg is, moeten serieus genomen worden. Een grondig onderzoek, inclusief een lichamelijk onderzoek, urineonderzoek, en eventueel beeldvormend onderzoek, is essentieel om de onderliggende oorzaak te identificeren en een passende behandeling te starten. De behandeling kan variëren van medicatie tot een katheter, of in sommige gevallen, een operatie, afhankelijk van de oorzaak en de ernst van de retentie.

Het is belangrijk om de diverse mogelijke oorzaken van urine retentie te begrijpen, zodat zowel patiënten als zorgverleners alert kunnen zijn op de verschillende signalen en tijdig de juiste stappen kunnen ondernemen voor een effectieve behandeling.