ทำไม I You ถึงเป็นพหูพจน์

“I” และ “You” ในภาษาอังกฤษ: ทำไมถึงดูเหมือนเป็นพหูพจน์ในบางแง่มุม?

คำว่า “I” (ฉัน) และ “You” (คุณ) ในภาษาอังกฤษอาจดูเหมือนเป็นพหูพจน์ในบางบริบท หากพิจารณาจากไวยากรณ์และการใช้งานที่แตกต่างจากคำนามเอกพจน์อื่นๆ แม้ว่าโดยพื้นฐานแล้วจะหมายถึงบุคคลเดียว แต่ก็มีลักษณะบางอย่างที่ชวนให้คิดว่าอาจมีความซับซ้อนมากกว่านั้น

ความพิเศษของ “I”:

• การผันกริยา: ในภาษาอังกฤษ กริยาที่ใช้กับ “I” มักจะแตกต่างจากกริยาที่ใช้กับประธานเอกพจน์อื่นๆ (เช่น He, She, It) ตัวอย่างเช่น “I am” แต่ “He is” หรือ “I have” แต่ “She has” ความแตกต่างนี้แสดงให้เห็นว่า “I” ไม่ได้ถูกปฏิบัติเหมือนประธานเอกพจน์ทั่วไปเสมอไป
• การใช้ “was/were” ในประโยคสมมติ: ในประโยคสมมติที่แสดงความปรารถนา หรือสถานการณ์ที่ไม่เป็นจริง เรามักจะใช้ “were” กับ “I” แทนที่จะเป็น “was” เช่น “If I were a rich man…” (ถ้าฉันเป็นคนรวย…) การใช้ “were” ซึ่งปกติใช้กับประธานพหูพจน์ แสดงให้เห็นว่า “I” สามารถถูกมองในแง่ของการจินตนาการหรือความเป็นไปได้ที่หลากหลาย

ความพิเศษของ “You”:

• การใช้เป็นได้ทั้งเอกพจน์และพหูพจน์: ภาษาอังกฤษใช้คำว่า “You” ได้ทั้งกับบุคคลเดียวและกลุ่มคน ซึ่งแตกต่างจากภาษาอื่นๆ ที่อาจมีคำศัพท์แยกสำหรับ “คุณ” ที่เป็นเอกพจน์และพหูพจน์ ความกำกวมนี้อาจทำให้ “You” ดูเหมือนเป็นพหูพจน์ในบางสถานการณ์ โดยเฉพาะเมื่อเราไม่แน่ใจว่าผู้พูดกำลังสื่อถึงใคร
• การผันกริยา: “You” ผันกริยาเหมือนกับประธานพหูพจน์อื่นๆ เช่น “You are,” “You have” ซึ่งยิ่งตอกย้ำความคลุมเครือเกี่ยวกับความเป็นเอกพจน์หรือพหูพจน์

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?

เหตุผลที่ “I” และ “You” มีลักษณะเฉพาะตัว อาจมาจากประวัติศาสตร์และวิวัฒนาการของภาษาอังกฤษ:

• การลดรูป: ในภาษาอังกฤษโบราณ มีคำสรรพนามที่แตกต่างกันสำหรับ “You” ที่เป็นเอกพจน์ (thou) และพหูพจน์ (ye) แต่เมื่อเวลาผ่านไป “You” ได้ถูกนำมาใช้แทน “thou” ทั้งหมด เพื่อแสดงความสุภาพและให้เกียรติ ทำให้เหลือเพียง “You” ที่สามารถใช้ได้ทั้งสองกรณี
• การปรับตัว: ภาษาเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ และบางครั้งกฎเกณฑ์ทางไวยากรณ์ก็ถูกปรับเปลี่ยนเพื่อให้ง่ายต่อการใช้งาน การที่ “I” และ “You” มีรูปแบบการผันกริยาที่แตกต่างกัน อาจเป็นผลมาจากการปรับตัวทางภาษาเพื่อความสะดวกในการสื่อสาร

สรุป:

แม้ว่า “I” และ “You” จะหมายถึงบุคคลเดียวในหลายกรณี แต่ลักษณะเฉพาะตัวในการผันกริยา การใช้งาน และประวัติศาสตร์ทางภาษา ทำให้คำเหล่านี้ดูเหมือนมีลักษณะของความเป็นพหูพจน์แฝงอยู่ การทำความเข้าใจความซับซ้อนนี้ จะช่วยให้เราเข้าใจภาษาอังกฤษได้อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น และตระหนักถึงความยืดหยุ่นและความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอยู่เสมอในภาษาที่เราใช้