Wat is veel retentie?

Veel Retentie: Wat betekent chronische urineretentie en wat zijn de mogelijke oorzaken?

Veel mensen hebben wel eens moeite met plassen, bijvoorbeeld na een operatie of door stress. Maar wat betekent het eigenlijk als je spreekt van “veel retentie”? In medische termen verwijst dit vaak naar chronische urineretentie. Dit is een aandoening waarbij de blaas gedurende een langere periode niet volledig kan worden geleegd. Het is belangrijk om het verschil te zien tussen acute en chronische retentie. Acute retentie is een plotselinge, pijnlijke onmogelijkheid om te plassen, terwijl chronische retentie zich geleidelijk ontwikkelt en vaak minder pijn veroorzaakt.

Wat is chronische urineretentie precies?

Chronische urineretentie is een aanhoudende situatie waarin de blaas niet volledig geleegd kan worden na het plassen. Dit betekent dat er na elke toiletbezoek urine achterblijft in de blaas, wat kan leiden tot een breed scala aan problemen. De hoeveelheid urine die achterblijft kan variëren van persoon tot persoon en van tijd tot tijd. Soms is er slechts een kleine hoeveelheid residu, terwijl er in andere gevallen een aanzienlijke hoeveelheid urine achterblijft.

De subtiele symptomen van chronische urineretentie:

Het lastige van chronische urineretentie is dat de symptomen vaak subtiel en progressief zijn. Ze kunnen in eerste instantie gemakkelijk over het hoofd gezien worden, of verward worden met andere aandoeningen. Mogelijke symptomen zijn:

• Frequent plassen: Door de onvolledige lediging van de blaas voelt men de behoefte om vaker te plassen, zowel overdag als ‘s nachts (nycturie).
• Gevoel van incomplete lediging: Na het plassen het gevoel hebben dat de blaas niet helemaal leeg is.
• Zwakke urinestraal: De urinestraal is minder krachtig dan normaal en kan onderbroken zijn (stotterende straal).
• Moeite met starten van de plas: Het duurt langer voordat de urinestroom op gang komt.
• Nadroppelen: Na het plassen druppelt er urine na.
• Verlies van controle over de blaas (urge incontinentie): Het gevoel hebben dat je dringend moet plassen en het niet kunt ophouden.
• Overloopincontinentie: Door de constante overvulling van de blaas kan er urine lekken zonder aandrang.
• Verminderd gevoel van aandrang: Minder duidelijk voelen dat je moet plassen.

Oorzaken van chronische urineretentie: Een verzwakte blaas en spanning in de bekkenbodem

De oorzaken van chronische urineretentie kunnen divers zijn. Zoals de introductie al aangaf, kunnen twee belangrijke factoren een rol spelen:

• Verzwakte blaasspier (detrusor): De blaasspier, ook wel detrusor genoemd, is verantwoordelijk voor het samentrekken van de blaas om de urine uit te drijven. Als deze spier verzwakt is, kan de blaas niet volledig geleegd worden. Dit kan veroorzaakt worden door verschillende factoren, zoals:
  • Leeftijd: Met het ouder worden kan de kracht van de blaasspier afnemen.
  • Neurologische aandoeningen: Aandoeningen zoals multiple sclerose (MS), de ziekte van Parkinson, en beroertes kunnen de zenuwen aantasten die de blaasspier aansturen.
  • Diabetes: Langdurige diabetes kan zenuwschade veroorzaken (diabetische neuropathie), waardoor de blaasfunctie aangetast kan worden.
  • Operatie: Operaties in het bekkengebied kunnen de zenuwen beschadigen die de blaasspier aansturen.
• Overmatige spanning in de bekkenbodemspieren: De bekkenbodemspieren spelen een belangrijke rol bij de controle van de urinebuis. Als deze spieren overmatig gespannen zijn, kunnen ze de urinebuis afknellen en de normale urinelozing belemmeren. Dit kan veroorzaakt worden door:
  • Chronische pijn: Chronische pijn in het bekkengebied kan leiden tot overmatige spanning in de bekkenbodemspieren.
  • Stress: Stress kan ook leiden tot spanning in de bekkenbodemspieren.
  • Bekkenbodemdisfunctie: Dit kan ontstaan na een bevalling, operatie of als gevolg van andere aandoeningen.

Andere mogelijke oorzaken:

Naast een verzwakte blaasspier en overmatige spanning in de bekkenbodem, kunnen ook andere factoren bijdragen aan chronische urineretentie:

• Urinebuisvernauwing (urethrastrictuur): Een vernauwing van de urinebuis kan de doorgang van urine belemmeren.
• Vergroting van de prostaat (benigne prostaathyperplasie – BPH): Bij mannen kan een vergrote prostaat de urinebuis afknellen.
• Gebruik van bepaalde medicijnen: Sommige medicijnen, zoals antihistaminica en antidepressiva, kunnen de blaasspier ontspannen en urineretentie veroorzaken.
• Constipatie: Verstopping kan druk uitoefenen op de blaas en de urinebuis, waardoor urineretentie kan ontstaan.

Wanneer een arts raadplegen?

Het is belangrijk om een arts te raadplegen als je vermoedt dat je chronische urineretentie hebt. Onbehandeld kan chronische urineretentie leiden tot ernstige complicaties, zoals urineweginfecties, blaasaandoeningen en zelfs nierbeschadiging. Een arts kan de oorzaak van de retentie vaststellen en een passende behandeling voorschrijven. De behandeling kan variëren van medicatie en bekkenbodemtherapie tot katheterisatie en in sommige gevallen een operatie.

Kortom, “veel retentie” in de context van chronische urineretentie is een aandoening die serieus genomen moet worden. Vroegtijdige herkenning en behandeling zijn essentieel om complicaties te voorkomen en de kwaliteit van leven te verbeteren.