Hoe wordt slaapapneu vastgesteld?

Slaapapneu vaststellen: Meer dan alleen een snurkgeluid

Slaapapneu, gekenmerkt door herhaalde ademhalingsstops tijdens de slaap, is een ernstige aandoening met potentieel verregaande gevolgen voor de gezondheid. De diagnose stellen is echter niet altijd eenvoudig en vereist een multidisciplinaire aanpak. Een simpel verhaal over snurken volstaat niet; een gedegen onderzoek is essentieel om de ernst te bepalen en de juiste behandelstrategie te kiezen.

De diagnose begint vaak met een gesprek met de patiënt en eventuele partners. Klachten als luid snurken, adempauzes tijdens de slaap, overmatige dagslaperigheid, hoofdpijn bij het ontwaken en concentratieproblemen worden in kaart gebracht. Een grondige medische geschiedenis, inclusief eventuele andere aandoeningen zoals obesitas, hypertensie of hartproblemen, is eveneens cruciaal.

Vervolgens volgt vaak een slaaponderzoek, ook wel polysomnografie (PSG) genoemd. Dit onderzoek vindt meestal thuis plaats, met behulp van een draagbaar apparaat dat diverse parameters registreert, waaronder hersenactiviteit (EEG), oogbewegingen (EOG), spieractiviteit (EMG), hartslag (ECG), ademhaling en zuurstofgehalte in het bloed. De gegevens worden vervolgens geanalyseerd om de frequentie en duur van ademhalingsstops (apneu’s) en hypopneu’s (onvolledige ademhalingen) te bepalen, evenals de ernst van zuurstofsaturatiedalingen. Een PSG levert een objectieve meting op van de ernst van de slaapapneu.

In sommige gevallen, vooral wanneer de oorzaak van de slaapapneu onduidelijk is of een operatieve ingreep wordt overwogen, kan een slaapendoscopie worden uitgevoerd. Deze procedure, uitgevoerd onder anesthesie in een ziekenhuisomgeving, biedt een gedetailleerd inzicht in de anatomie van de bovenste luchtwegen tijdens de slaap. Met behulp van een endoscoop, een dunne, flexibele buis met een camera aan het uiteinde, observeert een KNO-arts (Keel-, Neus- en Oorarts) de keelholte, neus en mondholte terwijl de patiënt slaapt. Zo kan de arts direct de obstructie identificeren, bijvoorbeeld een verzakkende huig, vergrote amandelen of een afwijkende tongbasis. De slaapendoscopie is niet alleen diagnostisch, maar kan ook helpen bij het bepalen van de geschiktheid voor een specifieke chirurgische behandeling.

Naast deze voornaamste diagnostische methoden kunnen aanvullende onderzoeken, zoals een röntgenfoto van de nekwervelkolom of een CT-scan, worden ingezet om eventuele anatomische afwijkingen uit te sluiten die bijdragen aan de slaapapneu.

De diagnose slaapapneu is dus een proces dat meer omvat dan enkel het constateren van snurken. Een combinatie van patiëntengeschiedenis, slaaponderzoek en, indien nodig, een slaapendoscopie, is essentieel voor een accurate diagnose en het opstellen van een gepersonaliseerd behandelplan. Een vroege en correcte diagnose is cruciaal voor het voorkomen van de langetermijngevolgen van deze aandoening.