Hoe zie je dehydratie in een lab?

Dehydratie opsporen in het laboratorium: meer dan alleen dorst

Dehydratie, een verlies van lichaamsvocht, manifesteert zich op vele manieren, van milde vermoeidheid tot ernstige gezondheidsproblemen. Terwijl dorstig zijn een duidelijke indicator kan zijn, biedt een laboratoriumonderzoek een objectievere en gedetailleerdere blik op de ernst van de uitdroging. Verschillende tests kunnen waardevolle informatie opleveren, waardoor een nauwkeurige diagnose en passende behandeling mogelijk worden.

Bloedonderzoek: een venster op de hydratatie status

Een complete bloedtelling (CBC) speelt een cruciale rol bij de diagnose van dehydratie. Een belangrijke indicator is de hematocrietwaarde. Deze waarde representeert het percentage rode bloedcellen in het totale bloedvolume. Bij dehydratie is het bloedvolume verminderd, waardoor de concentratie van rode bloedcellen, en dus de hematocriet, toeneemt. Een verhoogde hematocriet is echter niet specifiek voor dehydratie en kan ook wijzen op andere aandoeningen.

Daarnaast wordt vaak de natriumconcentratie in het bloed bepaald. Bij dehydratie verliest het lichaam water, maar niet evenredig de opgeloste stoffen zoals natrium. Dit leidt tot een relatieve toename van de natriumconcentratie in het bloed – hyponatriëmie is een lage natriumconcentratie, terwijl hypernatriëmie, een verhoogde natriumconcentratie, wijst op dehydratie. De mate van verhoging geeft een indicatie van de ernst van de uitdroging. Het is belangrijk om te onthouden dat andere factoren ook de natriumconcentratie kunnen beïnvloeden.

Urineanalyse: een spiegel van de nierfunctie

De nieren spelen een essentiële rol bij het reguleren van de vochtbalans. Een urineanalyse kan waardevolle informatie opleveren over de ernst van de dehydratie. Bij uitdroging probeert het lichaam vocht te behouden, wat resulteert in geconcentreerde urine met een verhoogd soortelijk gewicht. Dit soortelijk gewicht is een maat voor de dichtheid van de urine en hangt samen met de concentratie van opgeloste stoffen. Een hoge waarde wijst op een poging van de nieren om zoveel mogelijk water vast te houden. Ook de urine-osmolariteit, een maat voor de concentratie van opgeloste stoffen in de urine, kan verhoogd zijn.

Andere relevante tests

Afhankelijk van de klinische context kunnen andere tests worden uitgevoerd, zoals het meten van de serum-osmolariteit, die de concentratie van opgeloste stoffen in het bloed aangeeft. Een verhoogde serum-osmolariteit kan wijzen op dehydratie. Ook de meting van het bloedureum en de creatinine niveaus kan nuttig zijn om de nierfunctie te evalueren, aangezien dehydratie de nierfunctie kan beïnvloeden.

Conclusie:

Laboratoriumonderzoek biedt een objectieve en kwantitatieve beoordeling van dehydratie. De interpretatie van de resultaten moet echter altijd gebeuren in combinatie met de klinische presentatie van de patiënt, inclusief symptomen als dorst, droge huid en slijmvliezen, duizeligheid en verminderde urineproductie. Een combinatie van klinische bevindingen en laboratoriumresultaten is cruciaal voor een accurate diagnose en het bepalen van de juiste behandeling. Het is belangrijk te benadrukken dat deze informatie geen medisch advies vervangt. Raadpleeg altijd een arts voor diagnose en behandeling van dehydratie.