รูมาตอยด์กับSLEต่างกันยังไง

เหมือนจะต่าง แต่ไม่เหมือนซะทีเดียว: ไขความต่างโรครูมาตอยด์กับ SLE

หลายคนอาจคุ้นเคยกับโรครูมาตอยด์และโรค SLE หรือโรคพุ่มพวง เพียงผิวเผินอาจดูคล้ายกัน เพราะล้วนส่งผลต่อข้อต่อ ทำให้เกิดอาการปวด บวม และเคลื่อนไหวลำบาก แต่ในความเป็นจริงแล้ว ทั้งสองโรคนี้มีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ตั้งแต่สาเหตุ กลไกการเกิดโรค อาการแสดง ไปจนถึงวิธีการรักษา

บทความนี้นำเสนอความแตกต่างที่สำคัญระหว่างโรครูมาตอยด์และโรค SLE เพื่อสร้างความเข้าใจที่ถูกต้อง เกิดการดูแลรักษาอย่างทันท่วงที

1. สาเหตุและกลไกการเกิดโรค:

• โรครูมาตอยด์: เกิดจากระบบภูมิคุ้มกันทำลายเยื่อบุข้อต่อของตนเอง ส่งผลให้เกิดการอักเสบเรื้อรัง ทำลายกระดูกอ่อน และกระดูกบริเวณข้อต่อ
• โรค SLE: เกิดจากระบบภูมิคุ้มกันสร้างภูมิต้านทานทำลายเซลล์และเนื้อเยื่อของตัวเอง ส่งผลให้เกิดการอักเสบในอวัยวะต่างๆ ทั่วร่างกาย รวมถึงข้อต่อ ผิวหนัง ไต หัวใจ และสมอง

2. อาการแสดง:

• โรครูมาตอยด์: อาการหลักคือปวด บวม ร้อน และข้อติดแข็ง โดยเฉพาะในตอนเช้าหรือหลังตื่นนอน มักส่งผลต่อข้อต่อขนาดเล็ก เช่น ข้อมือ ข้อนิ้วมือ
• โรค SLE: มีอาการแสดงได้หลากหลาย เช่น มีไข้ อ่อนเพลีย ผื่นแดงรูปปีกผีเสื้อบริเวณใบหน้า ผมร่วง แผลในปาก ปวดข้อ และบวมน้ำ อาการมักกำเริบเป็นช่วงๆ สลับกับช่วงที่โรคสงบ

3. อาการทางข้อ:

• โรครูมาตอยด์: มักมีอาการปวด บวม และข้อติดแข็งอย่างรุนแรง ในระยะยาว อาจเกิดการทำลายของข้อต่ออย่างถาวร
• โรค SLE: มักมีอาการปวดข้อมากกว่าอักเสบรุนแรง ไม่พบการกัดกร่อนของกระดูกและเนื้อเยื่อบริเวณข้อเหมือนโรครูมาตอยด์

4. การวินิจฉัย:

• โรครูมาตอยด์: แพทย์วินิจฉัยจากประวัติอาการ การตรวจร่างกาย และผลตรวจเลือด เช่น rheumatoid factor (RF) และ anti-cyclic citrullinated peptide (anti-CCP) antibodies
• โรค SLE: แพทย์วินิจฉัยจากประวัติอาการ การตรวจร่างกาย และผลตรวจเลือด เช่น antinuclear antibody (ANA) และ anti-dsDNA antibody

5. การรักษา:

• โรครูมาตอยด์: การรักษามุ่งเน้นที่การบรรเทาอาการ ชะลอความเสียหายของข้อต่อ และปรับปรุงคุณภาพชีวิต โดยใช้ยาต้านการอักเสบ ยากดภูมิคุ้มกัน และการผ่าตัด
• โรค SLE: การรักษามุ่งเน้นที่การควบคุมการอักเสบ ป้องกันความเสียหายของอวัยวะ และบรรเทาอาการ โดยใช้ยาต้านมาลาเรีย ยากดภูมิคุ้มกัน และยาชีววัตถุ

แม้โรครูมาตอยด์และโรค SLE จะมีความแตกต่างกัน แต่การดูแลสุขภาพอย่างใกล้ชิด การพบแพทย์เพื่อรับการวินิจฉัยและรักษาอย่างถูกต้อง รวมถึงการปรับเปลี่ยนพฤติกรรม เช่น ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ และพักผ่อนให้เพียงพอ ล้วนเป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยให้ผู้ป่วยทั้งสองโรคนี้มีคุณภาพชีวิตที่ดีได้.