โรคติดต่อเฝ้าระวัง 2558 มีกี่โรค

โรคติดต่อเฝ้าระวัง พ.ศ. 2558: การเตรียมพร้อมรับมือกับภัยสุขภาพที่เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ

ปี พ.ศ. 2558 กระทรวงสาธารณสุขได้ประกาศให้มีการเฝ้าระวังโรคติดต่อสำคัญ จำนวน 12 โรค นับเป็นการย้ำถึงความสำคัญของระบบเฝ้าระวังโรคในการป้องกันและควบคุมโรคระบาด ซึ่งเป็นกลไกสำคัญในการปกป้องสุขภาพของประชาชน การกำหนดให้เฝ้าระวังโรคติดต่อทั้ง 12 โรคนี้ สะท้อนให้เห็นถึงความร้ายแรงและความจำเป็นในการติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิด เพื่อให้สามารถตอบสนองต่อเหตุการณ์ได้อย่างทันท่วงที และลดผลกระทบต่อสุขภาพของประชาชนให้ได้มากที่สุด

ประกาศกระทรวงสาธารณสุข พ.ศ. 2558 ได้ระบุรายชื่อโรคติดต่อที่ต้องเฝ้าระวังไว้ 12 โรค ได้แก่ อหิวาตกโรค ไข้รากสาดใหญ่ ไข้รากสาดเล็ก โรคคอตีบ โรคบาดทะยัก โรคโปลิโอ โรคหัด โรคหัดเยอรมัน โรคไข้สมองอักเสบเจอี (Japanese Encephalitis) โรคไข้เลือดออก โรคไข้หวัดใหญ่ และโรคฝีดาษ โรคเหล่านี้ล้วนเป็นโรคที่มีความร้ายแรง บางโรคอาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ และบางโรคสามารถแพร่กระจายได้อย่างรวดเร็ว การเฝ้าระวังอย่างต่อเนื่องจึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง เพื่อให้สามารถตรวจพบและควบคุมการระบาดได้อย่างมีประสิทธิภาพ

การเฝ้าระวังโรคไม่เพียงแต่การนับจำนวนผู้ป่วยเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการติดตาม การวิเคราะห์ข้อมูล การประเมินความเสี่ยง และการวางแผนการตอบโต้ ข้อมูลที่ได้จากการเฝ้าระวังจะถูกนำมาใช้ในการวางแผนการควบคุมโรค การจัดสรรทรัพยากร และการพัฒนาแนวทางป้องกันโรค โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่เกิดการระบาด ข้อมูลเหล่านี้จะช่วยให้เจ้าหน้าที่สาธารณสุขสามารถตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ เพื่อลดการแพร่กระจายของโรค และบรรเทาผลกระทบต่อประชาชน

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ด้านสุขภาพโลกและภายในประเทศมีความเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา การปรากฏตัวของโรคติดเชื้อชนิดใหม่ หรือการกลับมาแพร่ระบาดของโรคเก่า อาจทำให้ต้องมีการปรับเปลี่ยนรายชื่อโรคที่ต้องเฝ้าระวัง ดังนั้น จำนวนโรคที่ต้องเฝ้าระวังจึงอาจไม่คงที่ และอาจมีการเพิ่มหรือลดจำนวนโรคตามสถานการณ์ จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่ประชาชนจะต้องติดตามข่าวสารและข้อมูลจากแหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ เช่น กระทรวงสาธารณสุข อย่างสม่ำเสมอ เพื่อรับรู้ถึงสถานการณ์โรคติดต่อ และปฏิบัติตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่สาธารณสุขอย่างเคร่งครัด

สุดท้ายนี้ การเฝ้าระวังโรคติดต่อเป็นภารกิจร่วมกัน ไม่ใช่เพียงแต่หน้าที่ของกระทรวงสาธารณสุขเท่านั้น แต่ทุกคนในสังคมมีส่วนร่วมในการป้องกันและควบคุมโรคได้ โดยการดูแลสุขภาพส่วนบุคคล การรักษาสุขอนามัย และการให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่สาธารณสุข เพื่อให้ประเทศไทยมีระบบเฝ้าระวังโรคที่เข้มแข็ง และสามารถรับมือกับภัยสุขภาพต่างๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ และสร้างความมั่นคงด้านสุขภาพให้กับประชาชนอย่างยั่งยืน