Hoe voel je je als je kanker hebt?

Het landschap van kanker: meer dan alleen de diagnose

Kanker. Het woord alleen al roept beelden op van angst, onzekerheid en strijd. Maar hoe voelt het eigenlijk, om kanker te hebben? De medische kant – de behandelingen, de scans, de prognoses – is goed gedocumenteerd. Maar de innerlijke ervaring, de subtiele en intense golven van emoties en sensaties, blijft vaak onbesproken. Het is een landschap van pijn, vermoeidheid en onzekerheid, dat voortdurend verandert.

De meest tastbare ervaring voor veel kankerpatiënten is ongetwijfeld de pijn. Het is niet de scherpe, plotselinge pijn van een verwonding, maar eerder een chronische, sluimerende ongemakkelijkheid die zich diep nestelt in het lichaam. Denk aan een constante, lichte druk, een zeurende pijn die nooit echt verdwijnt. Deze achtergrondpijn is vaak aanwezig, een onzichtbare metgezel die de dagelijkse routine kleurt.

Deze constante pijn wordt vaak verergerd door episoden van intense, scherpe doorbraakpijn. Zoals een vulkaan die rustig borrelt, maar dan plotseling uitbarst in een vlaag van intense hitte, zo kan de chronische pijn zich ontladen in deze episoden. Deze acute pijn golft over je heen, verergert het bestaande lijden en laat een spoor van uitputting achter, voordat het langzaam weer afzwakt. De wisselwerking tussen deze chronische basispijn en de plotselinge aanvallen van acute pijn is een van de meest uitputtende aspecten van het leven met kanker. Het is een constante onzekerheid: wanneer zal de volgende aanval komen? Hoe intens zal hij zijn? Deze onvoorspelbaarheid versterkt de angst en maakt het moeilijk om te plannen en te genieten van de kleine dingen.

Maar de ervaring van kanker reikt verder dan alleen fysieke pijn. Vermoeidheid is een andere constante metgezel. Het is niet zomaar moe zijn na een lange dag; het is een diepe, bottende vermoeidheid die je tot in je diepste vezels doordringt. Het is een vermoeidheid die niet verdwijnt met rust, die je energie reserves leegzuigt en je tot inactiviteit veroordeelt, zelfs wanneer je dat eigenlijk niet wilt.

Daarnaast is er de geestelijke en emotionele tol. De angst voor het onbekende, de onzekerheid over de toekomst, de angst voor de dood, de impact op relaties en het verlies van controle over je eigen lichaam en leven – dit alles weegt zwaar. Schuldgevoelens, woede, verdriet en hopeloosheid kunnen opkomen, wisselend van moment tot moment, van dag tot dag.

Het leven met kanker is een constante navigatie door dit complexe landschap van pijn, vermoeidheid en emotionele uitdagingen. Het is een individuele reis, met unieke uitdagingen en ervaringen voor elke patiënt. Er is geen “juiste” manier om je te voelen, en het is cruciaal om jezelf toe te staan alle emoties te voelen, zonder oordeel. Het accepteren van deze realiteit, het zoeken naar steun en het vinden van manieren om met de uitdagingen om te gaan, is essentieel om door dit moeilijke landschap te navigeren.