Hoeveel procent stopt met Geneeskunde?

De stille exodus: waarom stopt bijna een derde van de artsen binnen vijf jaar?

De geneeskunde, een vak dat vaak geassocieerd wordt met roeping en toewijding, kent een verrassend hoog uitvalpercentage. Schrikbarend genoeg verlaat circa 35% van de jaarlijks afgestudeerde artsen – dat zijn ongeveer 3500 mensen – het vak binnen vijf jaar na het behalen van hun diploma. Deze statistiek roept vragen op over de werkomstandigheden, de verwachtingen en de werkelijke realiteit van het arts-zijn. Het is een stille exodus die belangrijke implicaties heeft voor de zorgsector.

Hoewel het precieze percentage kan fluctueren afhankelijk van de gebruikte data en de definitie van ‘verlaten van het vak’ (bijvoorbeeld tijdelijke onderbrekingen versus definitief stoppen), is het beeld consistent: een aanzienlijk deel van de jonge artsen kiest er na een intensieve opleiding voor om een andere carrièrepad te volgen.

Een opvallende trend binnen deze uitstroom is de overrepresentatie van vrouwen. De cijfers suggereren dat vrouwen niet alleen vaker dan mannen het vak verlaten, maar ook vaker kiezen voor parttime werk binnen de geneeskunde. Deze keuze wordt waarschijnlijk beïnvloed door diverse factoren, waaronder de druk om zowel een carrière als een gezin te combineren. De rigide structuur van werktijden in de gezondheidszorg maakt dit voor vrouwen vaak bijzonder uitdagend. De combinatie van lange diensten, onregelmatige uren en de emotionele belasting van het werk kan leiden tot burn-out en uiteindelijk tot het verlaten van de geneeskunde.

Maar de oorzaken zijn niet uitsluitend gender-gerelateerd. Ook mannen ervaren de hoge werkdruk, de lange uren en de emotionele eisen van het vak. Salarisniveau, gebrek aan werk-privé balans en beperkte mogelijkheden voor specialisatie of persoonlijke ontwikkeling spelen eveneens een rol. De toenemende bureaucratie en administratieve lasten dragen bij aan de gevoelens van overbelasting en frustratie bij jonge artsen.

Het hoge uitstroompercentage heeft verreikende gevolgen voor de zorg. Niet alleen leidt het tot een tekort aan artsen, maar ook tot een verlies aan investeringen in opleiding en training. Om dit probleem aan te pakken, is het van cruciaal belang om de oorzaken grondig te onderzoeken. Dit vereist een multi-faceted aanpak, inclusief het bevorderen van een betere werk-privé balans, het verbeteren van de salarisvoorwaarden, het verminderen van de administratieve last en het creëren van een meer ondersteunende werkomgeving. Door in te spelen op de behoeften en zorgen van jonge artsen, kan de gezondheidszorg hopelijk de stille exodus beteugelen en zo de continuïteit en kwaliteit van de zorg veilig stellen.